روحانی هم به باشگاه روسای جمهور مطرود و مغضوب نظام پیوست!

عجیب است که همه این روسای جمهور با رای برخی افراد انتخاب شدند ، اما این مزیت هیچ نقشی در بردن آنها به ورطه طرد و کینه نداشت.
اقلیت هایی که برخلاف همه معیارهای منطقی و دینی ، به نظام مقدس و بهشتی می بخشند ، موضوع را به گونه ای تحلیل می کنند که این روسای جمهور در درک و اجرای منوی الهی ، عالی و انقلابی نظام و مردم ناکام ماندند. . اما واضح است که این موضوع هیچ ارتباطی با این آشفتگی ندارد و به اشکالات ساختاری و بلاغی در حکومت جمهوری اسلامی اشاره می کند.

البته این خطا یک دستاورد مهم بوده است زیرا این سیستم سالهاست که بر معلولیتها و بحرانها عمدتا بر نهادهای منتخب ریاست جمهوری و مردم تمرکز کرده و خود را عاری از آنها نشان می دهد. و کشور.

به هیچ وجه نمی توان قوه مجریه و دولت را که در بسیاری از وظایف خود مانند سیاست خارجی توانمند است ، از سیستم به طور کلی جدا کرد و موفقیت های عملکردی آن را به گردن سیستم و کمبودها و شکست های آن به گردن دولت و رئیس جمهور انداخت. احساس آزادی از.
استدلال منطقی ، سنتی و قانونی می گوید: “من کسی هستم که غلات واقعی را غارت می کنم” ، یعنی غارت و سود به نام او ثبت می شود و ضرر و زیان به نام او ثبت می شود.

اگر دولت در چهل سال گذشته واقعاً راهی اشتباه ، غیر انقلابی و غرب گرا را در پیش گرفته است ، چرا با نظارت و پاسخگویی ، نهادهای نظارتی و قوه قضائیه را مورد انتقاد ، اصلاح و مجازات قرار نداده است؟ آیا همه این روسای جمهور واجد شرایط شورای نگهبان نبودند؟
مربوط به دولت آقای روحانی ، شورای انقلاب در ماه های اول تشکیل خود سعی در استیضاح داشت ، اما چرا مخالفت شد؟!

رژیمی که همه دولتها در شیوه زندگی خود از آن حمایت کردند ، اما در عین حال همه آنها طرد شدند ، چیست؟!

حال س questionال این است که آیا رئیس جمهور جدید باید چهار یا هشت سال دیگر منتظر چنین سرنوشتی باشد؟ اما من فکر می کنم مهمترین س isال این است که کشور و مردم هنوز ظرفیت تحمل این مدل حکومتی عجیب و شگفت انگیز را دارند که بر میزان آسیب و بحران در ایران می افزاید ؟!