با تهدید ماهیت صنعت گیم در ایران مواجهیم

صادق جبلی در گفت وگو با ایواره ، با بیان اینکه بحث صدور مجوز از مشکلات سازندگان بازی است ، اظهار داشت: جدا از اینکه روشی که برای صدور مجوز تصمیم گرفتند غلط است ، آنها موضوع را نیز برای کار باز گذاشتند taste “یکی از انتقادهایی که ما به مدل و محتوای نظارت بر بازی داریم این است که آنها سرانجام سیستمی ایجاد کردند و بر آن اصرار کردند. هم اکنون نیز تفسیرهای مختلفی از قانون اعمال شده در مورد بازی های رایانه ای وجود دارد.

وی با بیان اینکه بحث صدور مجوز و طبقه بندی سنی و پالایش محتوای بازی سالها ادامه داشته است ، افزود: قبل از آن ، بازیهای موبایل و رایانه براساس سن قبل و بعد از انتشار رتبه بندی می شوند. اکنون تعداد زیادی دیدگاه سلیقه ای درباره هنر ، فرهنگ و بازی وجود دارد. چند شرکت بازی در ایران داریم؟ در 9 سال گذشته 6000 جای خالی منتشر شده است. در سراسر اکوسیستم بازی ، در نهایت 2000 فعال جدی وجود دارد که 100 تیم و شرکت را تشکیل می دهند. چنین مدل خشک و بسته ای از نظارت سازه ای برای این فضا لازم نیست.

مراحل صدور مجوز بازی با سلیقه انجام می شود

این سازنده بازی ادامه داد: همه ما همدیگر را از بنیاد و شرکت ها و سازندگان بازی می شناسیم و کافی است وقتی بازی با مشکل محتوایی روبرو می شود با سازندگان بازی تماس گرفته و آنها را مطلع کنیم و دیگر نیازی به بررسی بازی ها نیست انتشار ، با این تفاوت که همه این فرایندها سلیقه ای است. حتی اگر این مدل نظارت دقیق را بپذیریم ، اگر بازی ما اصلاً به این مدل ممیزی خشک احتیاج نداشته باشد ، به نمونه های ممیزی خواهیم پرداخت. آنها می گویند که نظارت همه وجود دارد در سراسر جهان ، در حالی که ما مخالف نظارت نیستیم ، اما می گوییم که این اشتباه است.

جبلی خاطرنشان کرد: این بازی ها در سالهای گذشته در بازارهای مختلف منتشر می شد و اگر مشکلی داشتند در مرحله اول بازی ها بازی را دنبال و فیلتر می کردند. در مرحله دوم ، بازارها پانل هایی را برای بنیاد ملی بازی تهیه کردند که کارشناسان بنیاد بازی را آزمایش کرده و به آنها رده بندی سنی داده اند. در همان پنل ، ممکن بود بازی ای اضافه شود که طبقه بندی نشده باشد ، به عنوان مثال اگر محتوای نامناسبی وجود داشته باشد که حتی با گذشت 25 سال قابل ارزیابی نیست. در این صورت ، بنیاد می توانست به سازنده بازی و معامله گر موجود در آن صفحه هشدار دهد که بازی نمی تواند منتشر شود ، نه اینکه همه بازی ها قبل از انتشار توسط بنیاد بررسی شوند.

وی ادامه داد: در بازار حداقل برخی قوانین وجود دارد که مواردی مانند قمار نباید در بازی وجود داشته باشد ، اما این اساساً روشن نیست و ممکن است با موارد کوچکتر مخالفت کنند. مشخص نیست که چرا فضای تصمیم گیری در بازی های ایرانی به این سمت حرکت کرده است. اگر محصولی تولید نشود که ناقض هنجارها باشد و به جوانان کشور آسیب برساند. همه ما فرزندان این کشور هستیم و خطوط قرمز را می دانیم و تولیدکنندگان نیز به قوانین حکومتی پایبند هستند.

تولید بازی در این شرکت با خطرات مواجه است

وی با بیان اینکه بازیکنان در سطح اول یعنی بخش تولید در شرکت با خطرات مواجه هستند ، گفت: “ما از موارد رد مجوز اطلاع نداریم و این خطر تولید را افزایش می دهد.” برای یک پروژه می تواند چند صد میلیون هزینه داشته باشد که توسط بخش نظارت بنیاد به راحتی توصیف شود. اکنون سازنده یا باید پروژه را به طور کامل کنار بگذارد یا چند صد میلیون بیشتر هزینه کند و آن را اصلاح کند. این طعم یک میل ساده نیست. در این مدل نظارت ، ما مجموعه ای از چارچوب ها را ترجیح می دهیم که نسبت به بازار رو به رشد بازی ها شفاف نیستند و می گوییم هیچ بازی واحدی نباید برخلاف سلیقه بنیاد تولید شود ، حتی به قیمت از بین بردن صنعت بازی ایران.

جبلی با بیان اینکه مشخص نیست این دستورات از کجا و به چه منظور صادر شده است ، گفت: “به دلیل داشتن یک نگاه سلیقه ای به یک بازی و همین امر باعث ایجاد یک سری اتفاقات شد که یک سیستم سختگیرانه را اعمال می کند. به جای حمایت از رشد بازی های ایرانی با حمایت خود ، بنیاد دائما شاخه کوچکی را که در بازی های ایرانی شکل گرفته است تهدید می کند. شکی نیست که یک محصول خوب باید مطابق با فرهنگ ما ساخته شود ، در غیر این صورت محصول در ایران مخاطب پیدا نمی کند زیرا مردم ما به طور خودکار در انتخاب هایشان اخلاقی است.

وی ادامه داد: فرض کنید توسعه بازی در ایران بسته شده است ، آیا مشکل بنیاد بازی حل می شود؟ همه بازیکنان بیکار می شوند یا مهاجرت می کنند و یا به مشاغل دیگر می روند ، اما آنها می خواهند با بازی های خارجی چه کار کنند؟ آنها می خواهند با بازی هایی که میلیاردها دلار سرمایه گذاری شده اند و از بهترین کیفیت و پشتیبانی برخوردارند ، چه کنند؟ آیا آنها هیچ راه حلی برای چنین چالش هایی دارند؟ آیا آنها می خواهند همه بازی های خارجی را از ایران دور کنند؟ ممکن نیست.

بازار داخل ایران حق تولید کننده بازی ایرانی است

وی گفت: “بازار داخل ایران حق بازیکن ایرانی است و تنها فرصتی است که او در صنعت جهانی بازی به دست آورده است.” ما درگیر شدیم ، عملاً بازار جهانی را از دست دادیم. در تحقیقات ما ، منبع آزادی که همه شرکت های ایرانی در بازار جهانی دارند کمتر از یک دهم بازار جهانی است. اگر بازار ایران به روی ما بسته باشد و آنها چنان سختگیرانه باشند که از بازار ایران فاصله بگیریم و در بازار جهانی کار کنیم ، این از ضرورت است.

جبلی گفت: در بازار جهانی فرش قرمز به شرکت های ایرانی سرایت نکرده است ، اما اینکه آیا بنا به دلایلی می توانیم وارد بازار خارجی شویم یا نه موضوع دیگری است. ایران خودش یک بازار عظیم است. شرکتهای معتبر خارجی درصدد بودند سهم بیشتری از بازار ایران را بدست آورند. چون ما 40 میلیون جوان بازی می كنیم و در خاورمیانه به عددی كه فقط یك كشور مانند ایران دارد نمی رسیم. این یک بازار بزرگ است که عملاً دست نخورده است.

وی ادامه داد: طبق برآوردها ، پتانسیل درآمد بازار بازی ایران 60 میلیون دلار است که 8 میلیون دلار آن اکنون فعال شده است و تنها 10 درصد از این 8 میلیون دلار متعلق به شرکت های داخلی است و 90 درصد آن صادر می شود. ” وقتی ما از این طریق قانونگذاری و پشتیبانی می کنیم ، راه را برای شرکتهای خارجی باز می کنیم تا سهم بیشتری از بازار را بدست آورند در حالیکه شرکتهای داخلی سرعت خود را کم می کنند و همین 10٪ سهم کاهش می یابد و فقط محصولاتی تولید می شوند که تنظیم کننده ها آنها را دوست دارند. این حتی بالاتر از تهدید اقتصادی است و ما با تهدید ماهیت صنعت بازی در ایران روبرو هستیم.

انتهای پیام