بابا جون! بیا بازی کنیم

وی گزارش داد: “نتایج یک مطالعه جدید در دانشگاه کمبریج نشان می دهد که بازی های پدران با فرزندان زیر سه سال خود تنها با نوع بازی مادران متفاوت نیست ، که همچنین تأثیرات متفاوتی بر آینده این کودکان دارد.” روزنامه جوان. Creative Commons یک شرکت تولید محتوا است که گزارش های رسانه ای خلاصه ای از تحقیقات دانشگاهی تولید می کند و در زیر نقل قول Creative Commons در وب سایت ScienceSdill است. وب سایت مترجم نیز آن را با ترجمه حمیدرضا کیانی منتشر کرده است.

اختلافات آشکار بین پدران و فرزندان

مطالعه ای که در دانشکده آموزش دانشگاه کمبریج با همکاری بنیاد الجزایر انجام شد ، شواهد منتشر شده در طی 40 سال گذشته را برای درک بهتر نحوه بازی پدران با فرزندان خود در سنین بسیار کم (صفر تا سه سال) جمع آوری کرده است. محققان می خواستند دریابند که آیا بازی های پدر و فرزندی با نحوه بازی کودکان با مادران متفاوت است و این تغییر چه تاثیری در رشد کودک دارد.

اگرچه به طور کلی شباهت های زیادی بین والدین وجود دارد ، اما یافته ها نشان می دهد پدران ، حتی با کوچکترین فرزندشان ، بیشتر بازی های بدنی انجام می دهند و فعالیت هایی مانند قلقلک ، تعقیب و رانندگی فرزندان خود را از پشت انتخاب می کنند. به نظر می رسد این بازی ها به کودکان کمک می کند تا احساسات خود را کنترل کنند. همچنین ، بازیها بعداً وقتی وارد محیطی می شوند که در چنین مهارتهایی مهم هستند – به ویژه در مدرسه – می توانند تنظیم رفتار آنها را بهبود بخشند.

به پدرها وقت و مکان بدهید

پل رامچاندانی ، استاد دانشگاه کمبریج ، متخصص در زمینه بازی ، آموزش و رشد و آموزش ، گفت: “مهم نیست که واردکنندگان در مورد تأثیر بازی والدین و کودک اغراق کنند زیرا محدودیت هایی برای تحقیقات وجود دارد.” “اما به نظر می رسد کودکانی که با پدر خود برای مدت زمان معقولی بازی می کنند از آن به عنوان یک فعالیت گروهی بهره مند می شوند.” “در سطح سیاست ، این یافته ها نشان می دهد که ما به ساختارهایی نیاز داریم که حداکثر زمان و مکان را فراهم کنند. برای مادران دوست دارند پدران در این سالهای حساس با فرزندان خود بازی کنند “، گفت دکتر کیارا لاورتی از بنیاد الیاس. به عنوان مثال ، حتی امروزه نیز امری غیرمعمول است که پدران فرزند خود را به گروه های والدین و فرزندان برسانند (1) تا ببینند که فقط پدر در این گروه حضور دارد. “تغییرات فرهنگی در حال شروع است ، اما باید اتفاقات بیشتری بیفتد.”

مهارت های کودک را در بازی با پدر تقویت کنید

ما می دانیم که بازی با والدین در سال های اول زندگی کودک به مهارت های اساسی اجتماعی ، شناختی و ارتباطی او کمک می کند ، اما بیشتر تحقیقات بر روی رابطه مادر و کودک متمرکز است. مطالعاتی که بازی بازی والدین و کودک را بررسی می کنند اغلب کم است یا به طور تصادفی اتفاق نمی افتد. رامچندانی گفت: “در این مطالعه ، ما هر آنچه را كه می توانستیم در این زمینه پیدا كنیم جمع آوری كردیم تا ببینیم آیا چیزی از آن می توان برداشت كرد.”

مطالعه دانشگاه کمبریج از داده های 78 مطالعه انجام شده بین 1977 و 2017 استفاده کرده است – بیشتر آنها در اروپا و آمریکای شمالی است. محققان اطلاعات مختلفی را در مورد چندین مدل ، از جمله اینکه پدرها و کودکان چند بار با هم بازی می کنند ، ماهیت این بازی ها و ارتباطات احتمالی این بازی ها با رشد کودکان را تجزیه و تحلیل کردند.

آنها دریافتند که به طور متوسط ​​، بیشتر پدرها هر روز با فرزندانشان بازی می کنند. در کل بازی پدر و کودک حتی با کوچکترین بچه ها نیز فیزیکی تر است. برای نوزادان ، این به معنای ساده در آغوش گرفتن یا کمک به آنها است که به آرامی دست ها یا پاها را بلند می کنند ، یا استفاده از زور. در مورد کودکان خردسال ، پدران اغلب بازی های شلوغ و پرماجرا مانند بازی را انتخاب می کنند.

با پدر بازی کنید و احساسات منفی را کنترل کنید

تقریباً در تمام مطالعات ، بین پدر بازی با کودک و توانایی بعدی کودک در کنترل احساسات او ارتباط زیادی وجود دارد. کودکانی که از بازی بیشتر با پدر خود لذت می بردند کمتر دچار بیش فعالی یا مشکلات رفتاری و عاطفی می شوند. این کودکان همچنین در کنترل پرخاشگری عملکرد بهتری داشتند و در هنگام اختلاف نظر کمتر در مدرسه رفتار خشونت آمیز داشتند. این ممکن است به این دلیل باشد که بازیهای جسمی مخصوصاً برای رشد این مهارتها مناسب هستند و پدران این نوع بازیها را ترجیح می دهند.

رامچندانی می گوید: “بازی بدنی شرایط سرگرم کننده و مهیجی ایجاد می کند که در آن کودکان باید خود را کنترل و نظم دهند.” شما باید بیاموزید که همه چیز اشتباه پیش می رود – به عنوان مثال ، هنگامی که پدر شما پا را در انگشتان شما قرار می دهد و شما عصبانی می شوید! “قدرت خود را مهار کنید.”

“این شرایط یک محیط ایمن است که در آن کودکان می توانند نحوه عکس العمل نشان دادن را تمرین کنند.” اگر آنها واکنش غلط نشان دهند ، به آنها اخطار داده می شود ، اما دنیا پایان نخواهد یافت و دفعه بعدی آنها به یاد می آورند که رفتارهای متفاوتی داشته باشند. “

مطالعات همچنین شواهدی را پیدا کرده است که نشان می دهد بازی پدر و کودک در سالهای اولیه کودکی به تدریج افزایش می یابد و سپس در دوران کودکی میانه (6 تا 12 سالگی) کاهش می یابد. این ممکن است به این دلیل باشد که بازی جسمی به ویژه در کمک به کودکان خردسال بسیار مهم است ، به شرطی که آنها خود شروع به کشف دنیای فراتر از خانه ، به ویژه مدرسه و غلبه بر چالش های پیش روی خود کنند.

یادتان باشد که با بچه ها از نظر جسمی بازی کنید

علیرغم مزایای بازی کودک و پدر ، محققان خاطرنشان می کنند کودکانی که با مادرشان تنها زندگی می کنند لزوماً وضعیت نابرابری ندارند.

رامچندانی می افزاید: “یکی از مواردی که تحقیقات ما بارها بر آن تأکید کرده است ، نیاز به تنوع در انواع بازی هایی است که کودکان مجاز به انجام آن هستند و البته مادران می توانند به اندازه پدران با فرزندان خود بازی های بدنی انجام دهند. والدین مختلف آنها ممکن است هنگام بازی با فرزندان تمایلات مختلفی داشته باشد ، اما بخشی از معنای پدر و مادر بودن این است که از منطقه راحتی خود خارج شوید. “اگر از روش های مختلفی برای بازی و تعامل با کودکان استفاده کنید ، احتمالاً آنها سود بیشتری خواهند برد.”

***

PS:

1- گروه والدین و نوزادان گروه هایی برای والدین و فرزندان بین تولد تا پنج سال هستند. هر یک از این گروه ها کودک محور هستند و تجربه بازی متناسب با سن کودک را فراهم می کنند ، باعث ایجاد تعامل و اطلاعات مثبت کودک و والدین می شوند و اطلاعاتی در مورد چگونگی کمک به رشد کودک به والدین ارائه می دهند.

انتهای پیام