شهرهایی به سبک ایرانی- اسلامی؛ چالش‌ها و راهکارها

بعد از انسان ، “قوانین و مقررات” برای تنظیم روابط شهروندان و تمام نقاط شهر با یکدیگر و با طبیعت مهم است و سرانجام در مرحله سوم “بدنه شهر” که تحت تأثیر دو عامل غیر از شرایط خاص محیطی و اقتصادی. ، فنی ، علمی و هنری.

بنابراین ، برای دستیابی به شهرهایی به سبک ایرانی اسلامی ، نمی توانیم فقط به معماران و طراحان شهری اعتماد کنیم. بلکه مستلزم همکاری و همفکری نخبگان سیاسی ، علمی و فرهنگی در زمینه های مختلف است که باید در مورد سه موضوع اصلی تشکیل دهنده یک شهر با هماهنگی و همفکری برنامه ریزی کنند. به این ترتیب شهرهای ایران می توانند زمینه رشد شخصیت فردی و اجتماعی شهروندان را فراهم کنند.

از این رو اولین قدم که مهمترین و متأسفانه مهمترین اقدام است. “این” آموزش انسانها “است که منجر به ساختن (یا هدایت) روح انسانها و اعتلای آنها می شود. این قسمت از برنامه ریزی شهری به معنای آموزش افرادی است که با تاریخ ، فرهنگ ، ارزش ها و البته آشنا هستند. ، حقوق و وظایف آنها ، و می تواند بر اساس چنین دانش و بینشی گام های اساسی بردارد تا کاستی ها و ضعف های دو بخش دیگر را برطرف کند.

به عبارت دیگر ، برای ساخت و تحقق یک شهر ایرانی اسلامی ، اولین راه حل باید فرهنگ سازی و بهبود و اصلاح روند اجتماعی شدن شهروندان به عنوان سازنده و ساکن شهرها باشد. فرهنگ سازی در بین شهروندان شهرهای ایرانی – اسلامی باید به منظور آشنایی آنان با حقوق و وظایف شهروندی و تبیین ارزشهای ملی – مذهبی باشد. به عبارت دیگر ، ساکنان شهرهای ایرانی – اسلامی ابتدا باید با ثروت تاریخی ، فرهنگی و ارزشی خود آشنا شوند و ثانیا نحوه استفاده از این ارزش ها در زندگی اجتماعی را بیاموزند.

شهروند شدن و شهروند خوب بودن فرهنگی است که نیاز به یادگیری دارد و زمان زیادی را می برد. احترام به حقوق شهروندی به شناسایی این حقوق در جامعه ، نحوه اجرای آنها و چگونگی اطمینان از اجرای آنها بستگی دارد.

بدون شک ، محیط های شهری که دروغ ، فریب ، بی اخلاقی ، اتکا به پول برای انجام کارها ، عدم صداقت و فرار از قانون تحت عناوینی مانند نبوغ و همجنس گرایی رواج یافته است ، هیچ تأثیری در شهرهای فرهنگی ندارد و کنار آمدن با چنین فضاهایی نیاز را افزایش می دهد. برای فرهنگ و آموزش بیشتر شهروندان. البته انجام این کار وظیفه یک یا دو نهاد نیست و به نهادهای مختلفی از خانواده تا مدارس ، دانشگاه ها ، حوزه های علمیه ، روحانیون مساجد ، نخبگان فرهیختگان و علوم انسانی ، سازمان های غیردولتی ، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ، رسانه ها و به ویژه نیاز دارد. ، رسانه ملی باید مراقبت جدی کرده و برای تحقق آن برنامه ریزی کند.

راه حل دوم “تنظیم قوانین و مقررات” است تا شهروندان بتوانند مطابق آنها رفتار و زندگی کنند و با محیط و دیگران ارتباط برقرار کنند. در همین راستا ، “قانون تأسیس شورای عالی شهرسازی و معماری ایران” در سال 1995 تصویب و در سالهای پس از انقلاب با برخی تغییرات به اجرا درآمد. در سال های اخیر ، به دلیل اهمیت رعایت حقوق شهروندی و حفظ کرامت انسانی بین سه قوه در جمهوری اسلامی ایران ، قوانین و مقررات جدیدی برای تسهیل و بهبود کیفیت زندگی شهروندان و احترام به عزت و منزلت مصوب آنها ارائه شده است. با این حال ، به دلایل مختلف ، از جمله بی اطلاعی و سهل انگاری مقامات مسئول در قوانین موجود ، اولویت بندی درآمدزایی و سود بیشتر و البته عدم نظارت کافی بر اجرای قانون ، نادیده گرفتن ، دور زدن و اجرای این قوانین به روش های مختلف ما بوده ایم.

سهل انگاری مسئولان و مجریان نسبت به قانون و حرص و طمع برخی از آنها ، طبیعتاً بی قانونی را در بین شهروندان گسترش داده و در بین آنها فرهنگ و نگرشی ایجاد کرده است که می توانند با پرداخت مبالغی از هر قانونی عبور کرده و هر نوع ساخت و ساز را انجام دهند. و در هرجای شهر که می خواهند ساز بزنند! بنابراین می توان گفت که مشکل راه حل دوم بیش از کمبود قوانین ، عدم ضمانت اجرای آنها و دور زدن این قوانین توسط مردم و مسئولان است؛ معضلی که بار دیگر اهمیت و ضرورت فرهنگ و آموزش را مطرح می کند.

مرحله سوم “معامله با بدن” است. اینجا جایی است که معماران و طراحان شهری نیاز به ورود دارند و بر اساس ارزش ها ، هنجارها و آرزوهای شهروندان و همچنین قوانین و مقررات ، فضا و بدنه ای را ایجاد می کنند که می تواند مکانی مناسب برای زندگی و فعالیت شهروندان باشد. در این راستا توجه به “اصول و قواعد برنامه ریزی شهری ایرانی اسلامی” از جمله امنیت ، نشاط ، عدالت ، اجتماعی بودن فضا ، آشنایی فضا ، هماهنگی با طبیعت در بدنه شهر و چشم انداز ضروری است. و فضاها

البته توجه به این نکته ضروری است که ساخت و ساز شهرها و خانه ها مطابق با فرهنگ ایرانی – اسلامی بدون تعامل با شهروندان و درگیر شدن آنها در این موضوع امکان پذیر نیست. در این راستا ، رسانه های عمومی ، به ویژه رسانه های ملی می توانند موثر واقع شوند و ضمن ارتقا the میل و مزایای معماری و برنامه ریزی شهری ایرانی اسلامی ، پذیرش و جذب لازم را برای مشارکت جامعه در این روند فراهم آورند. از طرف دیگر ، به نظر می رسد بیش از هر چیز باید به جوانان خلاق و هنرمند این کشور اعتماد کنیم. لازم است مسئولان شهری با برگزاری جلساتی با همان ایده ها و مسابقات طراحی شهری ، ایده های جامعه جدید و خلاق را جلب کنند و با بکار بردن آنها در ساخت وسازها و مبلمان شهری ، رابطه جامعه و فضاهای شهری را تقویت کنند.

* استاد دانشگاه و دبیرکل کمیته ملی مسکن ملل متحد