کلاس مجازی هم مداد و دفتر می‌خواهد

به گزارش رسانه دنیای 77 ایران “قبل از کرونا ، هر سال زمانی وجود داشت که شادی شروع یک سال تحصیلی جدید بین کودکان تقسیم می شد ؛ چه آنها فرزندان مرفه و چه کم درآمد بودند. نیازهای آنها تنها از طریق مجازی سازی آموزش ، با ارائه لوازم التحریر و تجهیز مدارس ، اما نیازهای دیگری نیز اضافه شده است که به انرژی و تلاش بیشتری نیاز دارد.

مونا مافی ، مددکار اجتماعی می گوید: “اولین مشکل ما این است که در منطقه مرزی اصلا آنتن وجود ندارد و شرایط زندگی مردم به گونه ای نیست که کودکان بتوانند از تبلت استفاده کنند.” به ویژه در مناطق مرزی خراسان جنوبی و سیستان و بلوچستان که امکان استفاده از تلفن همراه وجود ندارد و بسیاری از کودکان به دلیل این مشکل تحصیل را از دست می دهند. کدام خانواده ها نمی توانند هزینه آن را پرداخت کنند و اهداکنندگان چه تعداد قرص می توانند دریافت کنند؟ سال گذشته مکان هایی که ما تبلت ها را تحویل و توزیع می کردیم دارای آنتن موبایل بودند و قابلیت برقراری ارتباط را داشتند اما متاسفانه در خراسان جنوبی و سیستان و بلوچستان این امکان بسیار کم است. دوستانی که معلم آنجا هستند بچه ها را بر اساس نمرات سال گذشته جدا کرده و در خارج به آنها آموزش می دهند. بچه ها به صورت گروهی سه یا چهار نفره در بیابان و بیرون درس می خواندند.

سال گذشته ما توانستیم برای کودکان کیف و نرم افزار تهیه و ارسال کنیم. ما حدود هزار کودک را در مناطق محروم کرمان ، حمدان و حمیدیه خوزستان تحت پوشش قرار داده ایم ، اما متأسفانه امسال ، هر چقدر هم که کمک بخواهیم و هر چقدر توضیح دهیم ، مردم می گویند امسال بچه ها نمی روند به مدرسه و مدرسه آنلاین است. پس چرا آنها نرم افزار می خواهند؟ به امسال ما با این مشکل روبرو هستیم و من مدام تکرار می کنم که حتی اگر کلاس آنلاین باشد ، کودک باید بنویسد و تا زمانی که ننویسد مشکلی حل نمی شود ؛ اینها مناطقی است که ما بچه ها تبلت یا تلفن هوشمند نداریم. آن کودک نمی تواند با کف دست بنویسد. متأسفانه ، مشارکت های امسال بسیار کم بوده و هزینه لوازم التحریر بسیار زیاد است و از طرف دیگر ، خود مردم از نظر مالی وضعیت خوبی ندارند و نمی توانند در هر کاری کمک کنند. ما حتی گفتیم که آنها نرم افزارهای دست دوم را به ما می دهند که می توان از آنها استفاده کرد ، اما مشارکت بسیار اندک است و دلیل آن این است که آنها فکر می کنند مدارس آنلاین هستند و اگر در مناطق محروم که نیازی به آنها نیست ، نه می گویند ، آنلاین هستند. آنها حتی یک تلویزیون دارند تا ببینند باید چه کار کنند. “یکی از بچه ها گفت: یک قلم و یک قلم و کاغذ به ما بدهید. من خودم به بچه ها ، خواهر و برادرهای کوچکم و بچه های روستایمان آموزش می دهم.”

اعظم حاجی یوسفی ، مدیر موسسه خیریه آموزش کودکان کار و کودکان محروم می گوید: متأسفانه شیوع کرونا در کشور ما عدالت آموزشی را به ویژه در مناطق محروم کاهش داده است. با تعطیلی آموزش های حضوری ، آموزش مجازی جایگزین شده است که این امر باعث ایجاد مشکلات متعدد و گاهی سردرگمی بین دانش آموزان و خانواده های آنها شده است. خانواده ها برای حفظ سلامت فرزندان خود یا آموزش الکترونیکی و هم آموزش حضوری را انتخاب کرده اند ، اما متأسفانه به دلیل زیرساخت های نامناسب ، آسیب های زیادی به دانش آموزان مناطق عقب مانده وارد کرده است و حتی گاهی اوقات دانش آموزان می توانند تحصیل را رها کنند. خیریه ها و خیرین منطقه با مشکلات زیادی در این زمینه روبرو هستند. خانواده هایی که در مناطق محروم زندگی می کنند حتی برای فرزندان خود نیز رنج می برند. حالا به این فکر کنید که چگونه می توانند آموزش کامپیوتر خود را تسهیل کرده و وسایل مورد نیاز خود را برای فرزندان خود تهیه کنند؟ اگر این نیازها با کمک هزاران بدبخت و خیریه برآورده شود ، با سرعت نامناسب اینترنت چه باید بکنند؟ با این حال ، آنچه واضح است این است که این شرایط دانش آموزان و والدین آنها را ناامید می کند و ممکن است میزان ترک تحصیل در هنگام بیماری عروق ویروس کرونا قلب را افزایش دهد.

بیکاری ناشی از کرونا و نیاز خانواده های تحت پوشش برای تأمین غذا و بهداشت ، و همچنین هزینه مدارس ، امروزه خیریه ها با مشکلات متعددی برای تشدید این مشکل روبرو هستند. از سوی دیگر ، موسسات خیریه نیز در وضعیت بد اقتصادی قرار دارند و در نتیجه خود خیریه ها در بحران جدی قرار دارند. “در هر صورت ، ما امیدواریم که دولت جدید بتواند با فراهم آوردن زیرساخت های لازم برای آموزش چنین کودکانی به این مسائل بپردازد.”

مجید احمدی نیا ، معلم و مددکار اجتماعی نیز شغل جالبی دارد: “اولین چالش ما قیمت بالای لوازم التحریر است. قیمت لوازم التحریر هر روز در حال تغییر است. سال گذشته که می خواستم لوازم التحریر برای هزار کودک افغان تهیه کنم ، من با مکانهای مختلف تماس گرفتم. من تماس گرفتم ، و امسال ، قیمتها بسیار زیاد شده است ، و سازمانهای بزرگ و ثبت شده که کار می کنند قادرند کمپینهای مشترکی را با مکانهای بزرگ اجرا کرده و لوازم التحریر با تخفیف از سازمانهای بزرگ دریافت کنند. خانواده های فقیر آنقدر بزرگ هستند که با 500 یا هزاران بسته لوازم التحریر نمی توان کاری کرد.

از سوی دیگر ، در طول سالها ، اینقدر کمک شخصی دریافت شده است و مشخص نیست چه اتفاقی افتاده است ، و روش جذب کمک و هزینه در بسیاری از موارد نامشخص بود و مردم به راحتی نمی توانند آنچه را که پرداخت کرده اند باور کنند. برای. به عنوان مثال ، تماس من با سیستان و بلوچستان حتی یک ریال هم جمع نکرد ، به این معنی که هیچ کس کمک نکرد. نکته ای که باید بگویم این است که من شخصاً در سیستان و بلوچستان شاهد بوده ام که یک خانواده مرفه لوازم التحریر برای فرزندان خود نخریده اند و گفته اند که اکنون منتظر آمدن خیرین هستیم. در نتیجه لوازم التحریر باید به درستی توزیع و بین نیازمندان توزیع شود.

موضوع دیگر این است که اکثر اهداکنندگان به دلیل مشکلات مالی ، دفاتر ارزان و بی کیفیت ، قلم های ارزان قیمت مجبور به خرید محصولات ارزان قیمت می شوند و این خود یک فاجعه است. شما کار داوطلبانه و نیکوکاری انجام می دهید اما نمی توانید یک ابزار با کیفیت خوب تهیه کنید ، یا به عنوان مثال دو قلم در بسته ای به دانش آموزان بدهید که مجبورند از آنها در طول سال استفاده کنند. بخشهایی از این توزیع لوازم التحریر نیز نمایش داده می شود ، به این معنی که آنها به سادگی می گویند که ما یک بسته لوازم التحریر ارائه می دهیم. ما سال گذشته محاسبه کردیم که به عنوان مثال ، دانش آموز در ماه چند قلم می خورد ، یا دانش آموز از چند پایه قطب نما می خواهد. “ما به همه اینها فکر کردیم ، اما متأسفانه فرهنگ کار برنامه ریزی نشده بر نیروهای داوطلب و خیریه نیز تسلط داشته است ، که خود منجر به توزیع نامناسب کمک ها می شود.”

انتهای پیام